Mikroskopy stereoskopowe

Mikroskop stereoskopowy to wariant mikroskopu optycznego przeznaczony do obserwacji próbki przy małym powiększeniu, zazwyczaj wykorzystujący światło odbite od powierzchni obiektu, w przeciwieństwie do światła przechodzącego, stosowanego najczęściej w mikroskopach prostych. Instrument wykorzystuje dwie oddzielne ścieżki optyczne z dwoma lub jednym obiektywem, oraz dwoma okularami, aby zapewnić nieco inne kąty widzenia dla lewego i prawego oka -- taki układ dostarcza przestrzenny, trójwymiarowy obraz badanej próbki. Stereomikroskopia, podobnie jak makrofotografia, znajduje zastosowanie w obserwacji i badaniach próbek (najczęściej stałych) o złożonej topografii powierzchni, gdzie do analizy szczegółów potrzebny jest widok trójwymiarowy.

Zakres powiększeń mikroskopów stereoskopowych waha się w granicach od 3x do ponad 200x, przy czym większe powiększenia nie są stosowane ze względu na małą odległość roboczą obiektywów od próbki, oraz niedostateczną ilość światła odbitego przechodzącego przez soczewki. Istnieją dwa rozwiązanie techniczne dotyczące obiektywów:

• system Greenougha w którym zastosowano dwa niezależne obiektywy,
• system Abbego w którym zastosowano jeden czołowy obiektyw.

Mikroskop stereoskopowy jest najczęściej wykorzystywany do badania powierzchni próbek lub do wykonywania prac wymagających dużej precyzji, takich jak dysekcja, mikrochirurgia, produkcja zegarków, produkcja lub inspekcja obwodów drukowanych, jak i w fraktografii i inżynierii sądowej. Są one również szeroko stosowane w przemyśle wytwórczym, w procesach produkcji, testów i kontroli jakości. Ponadto, mikroskopy stereoskopowe są niezbędnym narzędziem w entomologii.

Pierwszy skuteczny mikroskop stereoskopowy został wynaleziony w 1892 roku, przy znacznym udziale amerykańskiego zoologa, Horatio Saltonstall Greenougha, aby w 1896 po raz pierwszy ukazać się na rynku, jako produkt firmy Carl Zeiss AG.